پرواز بی نشانی دارد دماغ جاهم

بشکن غبار امکان تا بشکنی کلاهم

سر رشتهٔ جنونم گیسوی کیست یا رب

شد دهر سنبلستان از پیچ و تاب آهم

دریای جست وجو را بی پا و سر حبابیم

صحرای آرزو را بی پا و سر گیاهم

چون نی اگر چه نخلم بی برگ سایه داریست

بس ناله گر ضعیفی آسودهٔ پناهم

گردون که از فروغش هر ذره آفتابیست

چون داغ در سیاهیست ازکوکب سیاهم

آخر ز شرم هستی باید به خود فرو رفت

چون شمع در کمین ست از جیب خویش جاهم

سرمایهٔ حیا بود آیینه گشتن من

همواره کرد حیرت انگارهٔ نگاهم

محمل به دوش وهمم فرصت شماری ام کو

چون عمر در گذشتن مرهون سال و ماهم

از جادهٔ رمیدن تا منزل رسیدن

دارد دل شکسته چون دانه زاد راهم

هر چند هستی من بی مغزی حبابی است

دریا سری ندارد جز در ته کلاهم

مشتاق جلوه بودن آیین بی بصر نیست

در حیرتم چه حرفست ای بی خبر نگاهم

شبنم به هر فسردن محو هواست بیدل

دل عقده ای ندارد در رشته های آهم